Save the best for last

Save the best for last, zo heb ik dit reisverhaaltje genoemd, omdat dit zeer zeker waar is!

Nadat Ing mij had verlaten afgelopen weekend ben ik afgereisd naar het dorpje Ponchote (ligt aan de pacifische kust) voor mijn vrijwilligerswerk. Ik heb mijn gastfamilie verlaten en mis al dat geknuffel, de Hollandse bordjes, de leuke briefjes aan mij van Mary als ze even weg is waarop onder andere staat op welk knopje ik op de magnetron moet drukken om het water te koken, de huisschildpad Tita en de kat Tita, de aardige buurvrouw van 83 waar ik spaanse liedjes mee zong, m´n lerares die samen met mij m´n gescheurd geld plakt en de kleinkinderen van Mary en m,n schoolmaatjes wel een beetje. Ook de buurtgenoten, waaronder een man aan de overkant die Engels sprak en de oude man van het internetcafe zijn wel een gemis. Maar......


waar ik nu woon is nog geweldiger dan bij mijn gastgezin! ik heb namelijk nu een expeditie robinson ervaring, want woon aan de rand van een eiland waar bijna geen mensen wonen.

Zo ziet mijn leventje er op het moment uit. Toen ik was aangekomen in Ponchote (Ponchote is een boom), had ik echt een cultuurshock! Ik weet, de meeste mensen hebben dat in het begin van hun reis dat ze moeten wennen, maar nee, ik kreeg dit fenomeen pas aan zowat het eind van avontuur. Het dorpje waar ik nu woon is namelijk heel, heel erg arm. Maar het goede nieuws is dat ze niet zoals in Marokko arm en verdrietig zijn, maar hier zijn ze arm en enorm vrolijk en genieten van de dingen die ze wel hebben (zoals een pooltafel bijvoobeeld) Toen de bus stopte moest ik als een Afrikaantje mijlenver lopen met m{n backpack op mn rug over een ongeplaveid pad met vele stenen wat leidde naar het dorp. Op de weg kwam ik een meisje tegen en vroeg haar of zij wist waar de school was, gelukkig is het dorpje niet groot (lees a la Schipperskerk) dus zij wist me er | een keer naar toe te brengen. Sinds ik hier ben woon ik in een huisje aan de rand van het strand. De zee hoor ik dus heel goed omdat deze 50 stappen van me verwijdert is en de lucht hier ruikt heerlijk! De chiquita banen en het merk Del Monte van hier zijn heerlijk, dus volgens mij heb ik als ik terug kom wel een paar kilotjes teveel, maargoed dat mag wel voor een keertje.

Ik word hier door de gemeenschap op handen gedragen. Op mn eerste dag heb ik met mn buurman gepooled en met zn allen op zondag avond voetbal gekeken. Ja jullie horen het goed, zelfs in Costa Rica zijn de mannnen op zondag niet van de buis weg te slaan bij Studio Spot..

Aan de andere kant woont een Canadese familie. Donald een man van 65 en opa woont er met zn 2 zonen die ook weer aanhang hebben en 1 zoon heeft een dochtertje, Thea van 3.Zijn vrouw woont nog met haar zoon in Canada omdat hij de universiteit aan het afmaken is en daarna komt zij ook hier wonen in Ponchote. Hij is heel aardig en heeft maar 1 regel: als ik m versla met poolen moet ik terug naar San Jose, haha dus ik waag me dan ook maar niet aan de pooltafel tegen hem, want wil graag blijven.

Donald heeft een gezellig restaurantje zowat naast mn huis waar iedere dag veel gezelligheid is en de mensen uit het dorp elke avond komen eten en een drankje komen doen. Ook heb ik hier voor het eerst het ALLERLEKKERSTE BIERTJE ever geproefd genaamd Imperial. Het merk is opgekocht door een Duitse maatschappij maar smaakt heerlijk! Op de eerste dag is het blijkbaar traditie dat de vrijwilliger alle biertjes gratis krijgt, dus tja op maandag zag mijn dag er wat minder florisant uit als jullie begrijpen wat ik bedoel.

Ik heb op mn eerste dag Adele en Robbie Williams in het restaurant gedownload want mocht mn eigen muziek draaien. De mensen waren erg enthousiast. De zoon van Donald is een DJ en heeft werkelijk heeeel veel muziek van over de hel wereld, maar Adele en Robbie Williams kenden ze nog niet. De koffie hier is even heerlijk als het bier. En mams ik heb van de mensen hier een hele pot gekregen, dus je kan proeven als ik terug ben. 1 ding waar ik na al die weken nog steeds niet aan gewend ben is het feit dat je geen wc papier in de wc mag gooien. Dus als de riolering na mijn bezoek platligt dan verbaasd mij dat niets.

De jongens in het dorp leren mij poolen, gitaar spelen en jawel hoor: surfen! Ik had gister mn eerste surfles en het was super! Alleen waren de golven niet echt voor mijn bikini bestemd dus na 1 golf mocht ik het t-shirt van William lenen om zo genante momentjes met mijn bovenstuk te voorkomen.

OP school ben ik de enige vrouw en word daarom op handen gedragen, maar ook de vrouwen in het dorp zijn heel aardig voor me. Gisteren heeft Ana gratis mijn teennagels gelakt en voorzien van een mooie bloem want zij is schilder. Het resultaat mag er wezen en het is heel apart. Het blijft zowat een maand zitten dus ik kan het jullie nog wel laten kijken als ik thuis ben.

Mijn huisje is heel eenvoudig maar fijn. Ik heb de klamboe over mn bovenste bed gegooid en slaap onder, want tja wie niet sterk is moet slim zijn hea. Ik wil overigens niet weten welke beesten er allemaal in mijn kamer rondlopen qua spinnen kikkers etc. Dus doe het ligt altijd heel gauw uit. Mijn coordinator kookt elke dag heerlijk en kan ook een beetje Engels praten, dus dat is fijn. In het dorpje zijn 20 honden, maar kan hun namen dus niet allemaal onthouden. Wel kan ik vertellen dat het allemaal goed samengaat en dat ze heel lief zijn.

Aangezien ik wel van dieren hou maar geen echte echte dierenvriend ben (mam weet wel dat k niet echt goed ben om dingen te onderhouden, ze koopt me daarom ook geen plantjes meer voor op mn kamer in Utrecht) in de zin van dat ik het leuk vind om verwaarloosede aapjes te voeren of schildpadden s nachts te observeren, was mijn keuze al snel gemaakt en leek het me leuk om op een school te assisteren bij een sociaal project ipv een dierenproject. En dat is nu precies wat ik doe. In het dorpje leer ik de kinderen o.a. Engels, zwem, pool, snorkel, zing en plant bomen (voor de toekomst) met ze. Morgen komt de gitaarleraar terug, dus hoop dat ik zelf ook nog een beetje leer te tokkelen als ik terug ben. Echt werken kennen ze hier niet dus dat is echt te gek. Ik weet de tijd en de datum niet meer sinds ik hier ben. Alles is manana manana dus het wordt straks weer wennen als ik dalijk weer terug ben in Nederland waar de tijd juist erg belangrijk is.

Het is grappig dat mensen HOlland kennen uit de boeken. Ze weten dus dat er klompen, kaas en tulpen zijn. Het allerleukste vind ik dat het dorp me bij mijn bijnaam noemt. Dus Mango. Iedereen heeft hier namelijk een bijnaam en soms wordt de echte naam van iemand vergeten. Mijn buren praten veel met me en zijn erg aardig.

Gisteren heb ik voor het eerst een kokosnoot (la pipa) kapot geslagen met een groot zwaardachtig mes en eruit gedronken en gegeten. En wat vele van jullie misschien niet weten is dat ze van buiten geel of groen zijn en dus niet bruin. Binnenin zit een soort van wit spul dat je kan eten.

De meisjes in het dorp leren me dansmoves en luisteren liedjes met me. Het is leuk om te weten dat ze hier ook Shakira en Lady Gaga kennen.

Ik ben nu bezig met het maken van een krant waarop op elke
bladzijde een ander thema staat met Engelse woorden.

Iedere dag loop ik hier heerlijk op blote voeten en vind het allang (zoals op mn eerste dag) niet meer erg dat mn voeten helemaal onder de modder zitten. Gisteren heb ik met een stanleymes de hals van een coca cola fles doorgesneden om vervolgens in de flesesn met de kinderen grond en het plantje wat later een boom wordt in te stoppen.

Het enige wat ik hier niet leuk vind zijn de muggen. Mijn elleboog is inmiddels een dartbord en ik heb overal muggenbeten op m´n knie. Dus 1 ding is zeker: ik vond muggen al nooit leuk, maar nu behoren ze helemaal tot mijn walgindex! Maargoed ik krijg dan steeds te horen: echte backpackers krabben niet! Dus aan die regel probeer ik me maar te houden. Daarnaast is het bijzonder dat de mensen hier van vuurtje stoken houden. Haha ik dacht dat mijn lieve oma er wat van kon, maar hier hebben ze het gevonkel van mijn oma allang overtroffen.

PS: mam de liedjes zijn in Ponchote allemaal zoals yo no se manana wat Remco altijd zingt. De muziek is hier erg leuk en vrolijk.

Ik heb hier een enorm leuke tijd en wil dus echt nog lang niet naar huis!!! Ik voel me echt weer zoals toen ik 10 was: lekker hutten bouwen met mn buurtgenootjes en allemaal onbezonnen dingen doen. Het is moeilijk te beschrijven wat ik hier allemaal meemaak, maar ben hier wel erg gelukkig omdat de mensen mij beschouwen als familie.

Misschien dat dit mn laatste verhaaltje is, maar misschien ook niet. Dus voor nu:

Hasta Luego